کاربرد اصلی این علامت، برجسته‌نمایی است و موارد کاربرد آن بدین شرح است:
محاصره منقول مستقیم:
پیاژه می‌گوید: «هر کس که به تو چیزی آموخت، تو را از لذت کشف آن، محروم کرد»
برجسته‌سازی واژه یا واژه‌هایی که نویسنده به هر دلیلی می‌خواهد نظر خواننده را بیشتر از حد معمول به آن جلب کند:
در میان ریشه‌های مشکلات و مسائل یک جامعه، برخی مهم‌تر، و احتمالاً یکی مهم‌ترین است. به گمان من آن «یکی»، در جامعه ما، به شمار نیاوردن «تفاوت‌ها» است.
برجسته‌سازی نام مقالات در پانوشت
یادآوری 1: برای برجسته کردن عنوان کتاب‌ها و نام نویسندگان و اعلام دیگر، از علایم دیگری ـ غیر از گیومه ـ نيز استفاده می‌شود؛ مانند کج کردن حروف.
یادآوری 2: وقتی عبارتی داخل گیومه قرار گرفت، بدین معنا است که ناقل (نویسنده) در آن تصرفی نکرده است.
چنانچه نویسنده، عبارتی را با تلخیص و یا تغییر نقل کرد، نباید آن را داخل گیومه قرار دهد و نیز لازم است در پانوشت، پیش از نقل نشانی منبع از علایم اختصاری «ر. ک:» استفاده کند.
بدین ترتیب خواننده در می‌یابد که عبارت منقول، عین عبارات اصلی نبوده، برای اطلاع از آنها باید به منبع اصلی مراجعه کند. درون یا بیرون گیومه گذاشتن نقطه پایانیِ جمله‌ای که در گیومه قرار گرفته است، بستگی به تمام شدن یا نشدنِ جمله پیش از آن دارد؛ یعنی اگر جمله پیش از جمله قرارگرفته در گیومه، تمام شده و به اصطلاحْ یصِحُّ السکوتُ علیه است، جمله‌ای که درون گیومه قرار دارد، مستقل حساب می‌شود و بنابراین نقطه پایانی آن را در درون گیومه می‌گذاریم؛ اما اگر جمله پیشینْ تمام نشده و جمله قرارگرفته در گیومه، آن را تمام می‌کند، نقطه را بیرون گیومه می‌گذاریم.
