منظور از ساژه گزینی «به‎کار بردن ساژه‎ی درست یا درست‎تر برای بیان مفهوم مورد نظر» است.

(۱) برای بیان هر مفهوم تنها می‌توان ساژه یا ساژه‌هایی مشخص را به‎کار برد.

برای مثال، برای بیان مفهوم «زینت دادن» یا «نظم و ترتیب دادن به چیزی» تنها می‌توان ساژه‌ی «آرایش» را به کار برد، و به کار بردن ساژه‌ی «پیرایش» برای بیان این مفهوم، درست نیست؛ زیرا پیراستن به‌معنی «بریدن و کم کردن زیادی و ناهمواری چیزی برای خوش‌نما کردن آن» است.

یا برای مثال، برای بیان مفهوم «آگاه کردن» یا «خبردادن» نمی‌توان ساژه‌ی «اعلان کردن» را به کار برد، زیرا اعلان کردن به‌معنی «علنی کردن» یا «آشکار کردن» است.

پس برای بیان این مفهوم باید ساژه‌ی «اعلام کردن» را به کار برد.

به‎زبان دیگر برای بیان مفهوم مورد نظر، از میان دو «ساژه‎ی درست» و «ساژه‎ی نادرست» باید ساژه‎ی درست را برگزید.

(۲) به‎کار بردن برخی ساژه‌ها را برای بیان برخی مفاهیم نمی‌توان نادرست دانست، ولی برای حفظ زبان فارسی و رعایت قواعد آن، بهتر است ساژه‌ی درست‎تر را به کار برد‌.

به بیان دیگر، گاهی از میان «ساژه‎ی درست» و «ساژه‎ی درست‎تر»، باید ساژه‎ی درست‎تر را برگزید.

برای مثال جمع بستن کلمه‌ی عربی «برهان» به «براهین» درست است، ولی درست‌تر از آن، این است که کلمه‌های عربی را که جمع بستن آن‌ها با نشانه‌های جمع فارسی (ها و ان) اشکالی پدید نمی‌آورد، با نشانه‌های جمع فارسی جمع بست.

بنابراین به کار بردن ساژه‌ی «برهان‌ها» درست‌تر از به کار بردن «براهین» است.

منبع: جمشید سرمستانی، گزیده‌ی شیوه‌نامه‌ی جامع ویرایش و نگارش.